بسم الله الرحمن الرحیم؛

دوستان عزیزم سلام؛

خیلی وقته که وقتی مینویسم و بعد از اون به وبلاگ سر میزنم اولین جایی رو که نگاه میکنم نظراته، ولی افسوس و صد افسوس که همیشه نگاه منتظرم بی جواب میمونه، و دلم اندوهگین میشه.

بعد از مدتی با خودم فکر کردم که چرا انطوری شدم؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!! من که همیشه میخواستم برای خدا بنویسم. چرا به اینجا رسیدم؟؟ کمی فکر کردم دیدم که این فضاست که منو به اینجا رسونده.تو فضایی که خیلیا فقط به وبلاگها سر میزنن تا فقط بازدید وبلاگ خودشون بالا بره و اصلا به مطلب ها نگاه نمیکنن. تو فضایی که مجله پارسی بلاگ هم فقط دوستاش رو انتخاب میکنه و نگاه به مطالب نمیکنه که آیا این مطلب ارزشی است یا نه. طبیعیه که این فضا رو آدم تاثیر میذاره. این فضا کم کم رو منم تاثیر گذاشته.

حالا دوباره میخوام یه بار دیگه شروع کنم ولی این بار سعی کنم این فضا روم تاثیر نذاره. فقط و فقط برای خدا بنویسم. امیدوارم که خداوند هم منو یاری کنه. البته به شما دوستان هم توصیه میکنم که شما هم شروعی دوباره داشته باشید.

البته قبل از دعای پایانی همیشگی یه نکته بگم و اون اینکه منتظر نظراتتون هستم. خواهش میکنم نظر یادتون نره.

اللهم عجل لولیک الفرج