چهل روز گذشت و اربعین فرا رسید. بهونه خوبی پیش اومد تا درباره آقا بیشتر صحبت کنیم. شاید برای برخی از ماها سؤال پیش بیاد که چرا برای ابا عبدالله اربعین می گیریم؟ چرا فقط برای ابا عبدالله چله گرفته میشه؟ مگه ابا عبدالله از بقیه ائمه برتره؟

باید بگیم تمامی اهل بیت یک نور واحد هستند که در وجودات متعدد ظهور پیدا کردن لذا نمیشه گفت که ابا عبدالله از بقیه ائمه برتره و مقام بالاتری داره و هر امام دیگه ای در زمان ایشان و با همان اقتضائات و ویژگی ها بود قطعا همین کاری رو انجام می داد که ابا عبدالله انجام داد ولی به همین دلیل که ابا عبدالله امامی بود که این اتفاق برای او واقع شد دارای یک امتیازاتی شد. پس این از جواب سؤال دوم و سوم که به طور مختصر و اجمال روشن شد.

حالا جواب سؤال اول اینه که جریان زندگی ابا عبدالله و اقتضائات زمان ایشان مسائلی رو به وجود آورد که بقای فلسفه آنها در اذهان مردم لازم و ضروریه. مثلا اینکه دلیل قیام ابا عبدالله چی بود؟ بقای فلسفه قیام به انسان های آزاده درس زندگی میده پس باید باقی بمونه. این انتخاب راهنمایی برای انقلابهای اسلامی دیگه هست. اینکه امام می فرماید: «مثلی لا یبایع مثل یزید.» این داره به انسان درس زندگی میده. وقتی می فرمایند من برای اصلاح امت جدم قیام می کنم، من برای امر به معروف و نهی ازمنکر قیام می کنم اینا همش درسه و باید برای نوع انسانی باقی بمونه. ازاونجایی که مسائل عقلی به تنهایی دوام و بقا ندارند لذا باید با شور همراه شوند لذا برای ابا عبدالله اربعین گرفته میشه، برای گریه کردن بر ایشان کلی سفارش میشه در حالی که نیازی به گریه های ما ندارن. پس اینها شور جریان رو به وجود میارن تا شعور جریان باقی بمونه. مراقب باشیم تو این شور گم نشیم و شعور رو که ملاک اصلیه به دست بیاریم.