مولای من! مهدی جان

ای کاش در کلاس اول دبستان آموزگارم الفبای عشق تو را برایم هجی می کرد

و نام زیبای تو راسرمشق دفترچه ی تکلیفم قرار می داد.

در دوره ی راهنمایی هیچ کس مرا به خیمه ی سبز تو راهنمایی نکرد.

در سال های دبیرستان کسی مرا با تو که مدیر عالم امکان هستی پیوند نزد.

در کلاس تاریخ کسی مرا با تاریخ غیبت و غربت و تنهایی تو آشنانساخت .

دریغ که در کلاس ادبیات آداب ادب ورزی به ساحت قدس تو را گوش زد نکردند!

کاش در کنار زبان بیگانه، زبان گفتگو با تو را نیز که آشناترین و دیرین ترین مونس

فطرت های بشراست به ما می آموختند! ای کاش وقتی برا آموختن یک زبان خارجی به زحمت

می افتادم به من می گفتند: او تمامی زبانها و گویش ها و لهجه ها...

وحتی زبان پرندگان را می داند و می شناسد.

ای کاش در کنار انواع و اقسام فرمول های پیچیده ی

 ریاضی، فیزیک و شیمی فرمول ساده ی ارتباط با تورا نیز به من یاد می دادند.

وقتی برای کنکور درس می خواند کسی مرا برای ثبت نام در دانشگاه معرفت و محبت امام زمان

 تشویق نکرد کسی برایم تبیین نکرد معرفت امام نیز مراتب دارد

و خیلی ها تا آخر عمر در همان دوران طفولیت یا مهد کودک خویش در جا می زنند.

از فضای نیمه بسته ی مدرسه وارد فضای باز دانشگاه شدم در دانشکده وضع از این

هم اسف بار تر بود بازار غرور و نخوت پر مشتری بود و اسباب غفلت فراوان و فراهم.

فضا نیز رنگ و بو گرفته از علم زدگی و روشن فکرمآبی  خیلی ها را گرفتار

 تب مدرک گرایی می دیدم. علم آن چیزی بود که فلان کتاب مرجع اروپایی یا فلان مجله ی امریکایی ترجمه می شد

از علوم اهل بیت دانش یقین بخش آسمانی کمتر به سخن میان می آمد.

مولای من!

در دانشگاه هم کسی برایم از تو سخن نگفت پرچمی به نام تو افراشته نبود کسی به سوی تو

دعوت نمی کردهیچ استادی برایم اوصاف تو را بیان نکرد کارکرد دروس معارف اسلامی و

تاریخ اسلام جبران کسری معدل دانشجویان بود.

در همین درس ها نیز تو سهمی نداشتی و غریب و مظلوم و از یاد رفته بودی