دوستان عزیز سلام

بعد از مدتی دوباره خدا خواست تا بیام و حرفای توی دلم رو بزنم و خودم رو راحت کنم.

رفقا بییام دیگه سرخودمون رو کلاه نذاریم بلکه خودمون داور خودمون بشیم و عادلانه داوری کنیم. به قول و گفقه اون داور تو «قلقلک» تا کی می خوایم آفسایدهای مردم رو بگیریم در حالی که خودمون تو آفساید هستیم تا کی می خوایم دنبال عیب مردم باشیم، در حالی که خودمون غرق در عیب هستیم؛ شاید بگید ما این طور نیستیم ولی به صحیت اولم دقت داشته باشید، اگه با توجه به اون بازهم جوابتون همونه خوش به حالتون. خوب، بگذریم.

رفقا خدا خیلی بهمون نعمت داده ولی دوتاش الآن مد نظر منه. اولی از اونا فطرت پاک و خداجوست که در تمامی شرایط به دنبال خداست و دومی عقل که در هر جایی راهنمای انسانه. انسان به راحتی با این دوتا می تونه به خدا برسه. چون فطرت آدم همیشه به دنبال پاکی و زیبایی و به طور خلاصه دنبال خداست، تو طوفان زندگی و دنیا وقتی آدم گم شد فطرتش میاد سراغش و چند تا سؤال میندازه جلوی پای آدم که با اون سؤالات حال آدم گرفته می شه چون سؤالات بنیادی هستن و زندگی رو دگرگون می کنن، از اونجا به بعد کار عقل شروع میشه و سعی بر این داره تا فطرت رو آروم کنه هر چند فطرت به این آسونیا کوتاه نمیاد، آخه می دونه دنبال چی می گرده به همین دلیل هر کسی رو که عقل نشون میده به راحتی و الکی نمی پذیره، هر چند که عقل هم کس الکی رو نمیاره چون اون هم واسه خودش کسیه. خلاصه اینکه به راحتی می شه که آدم با این دو نعمت خوب خدا و تلاش و کوشش خودش و صادق بودن با خودش به خدا برسه و زندگی رو از پوچی دربیاره، وقتی هم پوچی سراغ انسان اومد می شه مثل همین شیطون پرستای امروز ما که ازشون می پرسن «آخر این مسیری که داری می ری کجاست؟» در جواب می ده «پوچی» چون خودش رو نشناخته و به فطرتش و عقلش کاری نداشته و برا سؤالاتش جوابی رو پیدا نکرده.

البته از همة اینا گذشته خواست خدا از همه مهمتر و مؤثرتره؛ یعنی باید خدا بخواد تا فطرت و عقل کارشون رو خوب انجام بدن و بدون خدا اونا هیچی نیستن؛ البته خواست خدا هم راحت به دست مییاد فقط باید نشون بدیم که می خوایم.

 ان شاء الله که مفید بوده باشه.

اللهم وفقنا لما تحب و ترضی